Interviews

Hieronder vind je de interviews die ik heb gegeven in de media. Zowel op beeld als audio.

RTL NIEUWS

Jazzmuzikant Danny zat 10 jaar in de cel in Peru: ‘Beste wat me kon overkomen’.

Zondagsinterview

Door Lisanne van Sadelhoff.

Foto’s door Niels Broeksema.

Tien jaar zat Danny Kegel in de gevangenis in Peru: hij was gepakt voor drugssmokkel. Het waren de zwaarste jaren uit zijn leven, maar ze maakten hem een ander mens. “De cel was de eerste plek waar ik naar mezelf heb leren kijken.”

Danny Kegel (50) is jazzmuzikant. Een gitarist, en ook drummer. Hij was 4 toen hij voor het eerst achter het drumstel zat, het kon hem niet hard en luid genoeg. 

Maar de klap van de hamer van de rechter in Peru die hem vijftien jaar cel gaf? 

Bam. 

“Die ging door merg en been. Ik kon alleen maar denken: vijftien jaar, hij heeft me gewoon vijftien jaar gegeven, vijftien jaar, víjftien jaar, hij geeft het me gewoon. Dat geluid van die hamer galmde twee weken lang door mijn hoofd.”

Druk in zijn hoofd 

Er ging heel wat aan vooraf, aan die ene hamerslag die Danny jarenlang onttrok aan de samenleving en hem van zijn vrijheid ontdeed. Hij werd geboren in Den Haag en groeide daar op met zijn zus en altijd ruziënde ouders die ‘veel te laat’ uit elkaar gingen.

“Ik was ongelukkig, we liepen thuis op onze tenen”, vertelt Danny, hij zit in de zon op het terras in Den Haag, het is warm. Hij is samen met een goede vriend, ook een muzikant, ‘misschien ken je hem wel, Boris van de Lek, van Golden Earring’. Boris kan Danny sturen als hij de draad kwijt is – het is soms zo druk in zijn hoofd, en hij is een snelle prater, hij weet het van zichzelf. 

“Ik werd vroeger gekleineerd, het was een jeugd vol geestelijke mishandeling.” Hij wijst even naar zijn hoofd, en zegt dan: “Onrustig. Dat was het in die bovenkamer van me, als klein kind al. Zo veel onrust. Ik was een stuiterbal.”

Hij kon de energie kwijt in zijn muziek, speelde op zijn twaalfde al in kroegen en clubs en op festivals, ‘heel tof’ maar ook ‘heel ongezond voor een kind’. Hij kwam jong in aanraking met een wereld waarin drugsgebruik de norm was, en op zijn zeventiende legde een vriend een eerste lijntje coke voor hem neer.

“Ik raad het niemand aan, maar mán, wat genoot ik van die rust in mijn hoofd. Maar het werd vluchtgedrag. Ik maakte muziek, gebruikte, maakte muziek, gebruikte. Soms sliep ik zes, zeven dagen achter elkaar niet. Ik zorgde niet goed voor mezelf, want ik hield niet van mezelf. Ik hield ook niet van andere mensen. Alleen van dat drumstel. Als ik er één klap op gaf, kreeg ik één klap terug. Doe je niks, dan doet dat drumstel ook niks. Dat drumstel was eerlijk tegen me.”

De Correspondent

Goede Gesprekken

Detentie: Lex Bohlmeijer in gesprek met Danny Kegel.

Foto door Marijn Smulders (voor De Correspondent).

Een van de mensen die het afgelopen seizoen een sterke indruk op mij maakten was Frans Douw, voormalig gevangenisdirecteur. Over zijn ervaringen schreef hij een boek, Het zijn mensen, en ik was getroffen door de warmte en barmhartigheid van zijn omgang met gedetineerden. Na afloop van ons gesprek

Lees of luister: ‘Geen mens is een monster, zegt deze ex-gevangenisdirecteur’ gaf ik te kennen dat ik graag met mensen in de gevangenis zou willen spreken. Hij antwoordde toen: dat lukt je niet. Het is officieel een recht, maar in de praktijk krijgen gedetineerden geen toestemming om zich te laten interviewen. Het enige wat wel mogelijk is: praten met ex-gedetineerden. En hij raadde me aan om Danny Kegel op te zoeken.

Kegel draaide als twaalfjarige drummer al volop mee in de jazzscene van Nederland. Een groot talent dus. Maar hij ontspoorde onder invloed van drugs, en werd uiteindelijk op het vliegveld van Peru gesnapt met tien kilo cocaïne. Hij ging voor tien jaar de bak in in Lima, en schreef daar samen met Ad Benard een bloedstollend boek over: Power of Rock. Tien jaar in een Peruaanse cel.

Nu probeert hij uit alle macht zijn leven op te pakken in Nederland. Hoe vind je je weg terug? Hij vindt het vreselijk moeilijk. In december was hij ’s nachts bewaker van kerstbomen. Af en toe verkoopt hij me wat van zijn eigen muziek, die krijg ik per WhatsApp thuisgestuurd. Alle kleine beetjes helpen, nietwaar?

AD

Danny zat tien jaar lang vast in Peruaanse cel: ‘De weg terug begon met een gitaartje van de reclassering’.

Interview met Marjolein van Rotterdam.

Geef Danny Kegel een instrument in handen en hij bespeelt het. Hij is misschien wel de muzikaalste van een muzikale Haagse familie. Veel stadgenoten zullen de jazzoptredens van zijn wereldberoemde neven Marco (saxofonist) en Wim (slagwerker) Kegel kennen, de drumbands van zijn vader Jan, en misschien ook wel het gejodel en de zang van ‘Jodeljannie’, zijn tante Jannie en zus van zijn vader.

,,Bij mijn vader thuis hadden ze zeven kinderen”, vertelt Danny. ,,Toos, Wim, Nettie, Antje, Jannie, Jantje, Nico, als een aftelrijmpje. Mijn vader Jan was de één na jongste. Drie van de zeven kinderen hadden een groot talent voor muziek. Tante Jannie trad op als zangeres. Ze was de helft van een damesduo dat het voorprogramma van Johnny Jordaan mocht vullen. Het duo heeft ook nog een plaatje gemaakt. Later ging ze jodelen en werd ze daar beroemd mee. Ze jodelde de sterren van de hemel.”

Drummende peuter

Danny’s vader – jarenlang samen met zijn broer Nico de bloemenmannen van ’t Kegeltje, de kiosk op de Frederik Hendriklaan – speelde trompet en had zijn eigen paradeband. ,,Alle instrumenten lagen bij ons thuis. Waaronder een trommel. Dat vond ik het mooiste instrument. Toen ik drie was mocht ik erop spelen, op mijn zesde ging ik naar de muziekschool. Het ging al gauw zo goed dat ze me lieten optreden. Er is een foto dat ik conga speel tijdens een concert en dat ik op een stoel moet staan om erbij te kunnen.”

Het aantal optredens breidt zich in rap tempo uit. Op zijn achtste heeft hij zijn eerste concert met een slagwerkgroep; een jaar later mag hij met de groep spelen in Berlijn. Vanaf zijn twaalfde wordt hij voor zijn optredens betaald. Hij gaat naar Nice om er te spelen tijdens het carnaval en wordt binnengehaald bij Jazzercise, een jazzband. En vanaf zijn zestiende treedt hij elke week op in ’t Drieluik, de oude paardenstal in de Kepplerstraat. In de Palace Pub, The Millers, in alle bekende jazztenten speelt hij. En altijd is hij de jongste.

Gitaar in onderpand

Een jongen met een talent als dat van Danny leeft soms een beetje buiten de werkelijkheid. Zeker wanneer onzekerheid ook in het pakket zit. Bij Danny zijn de pieken en dalen groot. Zodoende belandt hij op zijn 34ste in de gevangenis van Peru, nadat hij is gepakt met een sporttas vol coke. Tien jaar zit hij er vast in drie verschillende gevangenissen. Dat hij er niet aan onderdoor gaat, heeft hij te danken aan twee dingen: muziek en de ‘onzichtbare universiteit’. Sterker nog: beide helpen hem te beginnen aan zijn comeback – in elke betekenis van het woord.

Maanden­lang gebruikte ik zo’n 150 gram per dag; de meesten zouden daar allang gestrekt van zijn gegaan.

Danny Kegel

“De weg terug begon met een gitaartje dat ik had gekregen van de reclassering”, vertelt Danny, intussen alweer vierenhalf jaar in Den Haag. “Ik ben drummer, een gitaar is geen drumstel, maar ik wist dat ik iets moest met muziek. Het was een goedkoop ding. Maar ik leerde mezelf erop te spelen en begon weer muziek te maken.”

Den Haag FM

Danny zat 10 jaar vast in een Peruaanse gevangenis: ‘Ik ben nu immuun voor bedorven voedsel en water’.

Interview door Rob Brinkman.

Een cel met tien bedden voor 22 personen, een put in het midden die als toilet en douche dient, enkel twee uur per dag water: het was tien jaar lang de realiteit van Danny Kegel. De geboren en getogen Hagenaar zat tien jaar vast in een gevangenis in Peru, voor drugssmokkel. Nu heeft hij zijn leven in de gevangenis opgetekend in een boek. Al vanaf zijn derde jaar was Danny Kegel, geboren in het Laakkwartier, bezig met drummen. Zijn carrière achter het drumstel kende een vliegende start, vanaf zijn negende speelde hij concerten in het buitenland. In het muziekcircuit werd veel drugs gebruikt, vertelt Kegel aan Den Haag FM. Hij hoefde er lange tijd niets van te weten, maar rond zijn zeventiende wilde hij toch eens wat proberen. ‘Het was een soort walhalla’, herinnert Kegel zich, maar gelijk daarna vertelt hij: ‘Mijn leven ging daardoor naar de kloten’.

“Doe je dat of hang je jezelf op. Op dat punt kom je helaas met je gedachte.”

Danny Kegel

Kegel zijn leven brengt hem naar Zoetermeer. ‘Ik had geen inkomen en wilde heel graag op vakantie’, aldus de drummer. Er diende zich een gelegenheid aan: zeventien dagen Peru en dan ‘een koffer’ mee terugnemen. ‘Dat was zeventien dagen vakantie in een hotel met allemaal hoeren. Ik ben mijn kamer niet af geweest’, vertelt Kegel. Op het vliegveld onderweg naar zijn vlucht naar Nederland gaat het mis. ‘Iedereen zou omgekocht zijn, maar er stond toch een agent met een drugshond.’

Kijk hier naar het interview met Danny Kegel op Den Haag FM.

https://youtu.be/kRqPZAKGwUc

Leven in de cel

In de rechtszaal hoorde Kegel vijftien jaar celstraf tegen hem eisen. ‘Doe je dat of hang je jezelf op. Op dat punt kom je helaas met je gedachte’, weet Kegel nog al te goed. Vijftien jaar cel werd tien jaar cel. Waarom? ‘Omdat wij 30.000 dollar aan de rechter betaald hebben. Dat kan daar allemaal gewoon. Van de directeur tot de bewaarder, iedereen is omkoopbaar. Dat is leuk, maar dat betekent ook dat iemand je met een mes kan steken als hij de bewaker omkoopt.’

Het leven in de cel was geen pretje. In het midden zit een gat in de grond. ‘Een soort Frans toilet, maar dat is tegelijkertijd ook je douche. Verder heb je ‘s morgens een uur water en ‘s avonds een uur water’, vertelt Kegel. ‘Daarom moet je ’s ochtends grote containers vullen, anders heb je geen water om te spoelen.’ Lang wilde Kegel het water niet drinken, zo vies was het, maar hij moest er toch een keer aan geloven. ‘Ik ben nu immuun voor bedorven voedsel en water.’

Video Interviews

Podcasts

WOS

Een Sterk Verhaal Met Danny Kegel van Power of Rock: wat staat er op het menu in de cel?

Elke week hoor je op vrijdag in Doens Wordt Wakker een sterk verhaal met… Danny Kegel. Hij heeft 10 jaar vastgezeten in een Peruaanse cel wegens het smokkelen van drugs. Lokale schrijver Ad Benard heeft zijn verhalen opgetekend in het boek getiteld Power of Rock. Danny deelde met Len wat hij in de cel te eten kreeg…